T: Kjell Inge Torgersen / M: Kjell Inge Torgersen – med Inge Engelsvold og Aril Schøld.
Kem sko trodd at du og eg
sko kalla oss for gamle venner,
du og eg?
Kem sko trodd at du og eg
sko krangla oss fra gård og grunn,
og me sko skaba oss?
Me visst’ at livet va ein smale vei.
Me lovte kjærlighed, gjekk aldri lei.
Eg trodde ferdå med deg sko
la oss bygga bro,
la oss elska, finna tro.
Men nå brenne me bruer og ilden lue
fra vår gård på grunn,
ka skjedde med oss, du, i grunn?
Så sånnder har eg slutta tro.
Tror eg. Slutta tro.
Men kem sko trodd at varme fang
fant du hos han og ikkje meg,
kem sko tro det?
Kem sko trodd at tunge kyss
som veide flerne liv sko dampa bort
som vann på varme sand?
Du snudde ryggen te, og du gjekk te han.
Eg sto og undra meg, som i ein roman;
eg trodde me hadde lovt
kverandre evighed
– at stjerner skein for deg og meg.
Men nå skulle me lera at evighed og sånt
e ganske langt.
Ein siste gang delte me alt.
Nå kom der tid,
tid, uden kverandre i.
Men kem sko trodd at du og eg
sko kalla oss for gamle venner?
NB! Tekstane er kopibeskytta. Du kan ikkje nytte dei utan tilsagn - verken analogt eller digitalt.