T: Kjell Inge Torgersen, M: Kjell Inge Torgersen + Aril Schøld.
Jo, eg er her som før,
i slitne, lånte fjør.
Det var slumpens lumske spel,
som tok meg hit eg trudde eg
skulle finna meg.
Nå sit eg her og døyr
med kloke og gjentar: “Høyr,
me veit nok kva er rett.
Me angrar berre bittelitt.”
Eg skulle gått,
gjort nakken bar,
gjort gut til kar,
mann til far.
La meg få
riva skjebnen frå
slumpens bisseltak,
slumpens gisseltak.
Eg tar tida i mi hand,
blir eigen overmann.
Fri frå slumpens tak,
under himmeltak…
Men underdanigheit,
og deilig, kraftlaust vit
som held meg her eg er,
er drivkraft nok for mange år
i lunkne kår.
Om sjansen til å tru
at eg kan kom, vill' eg då snu?
Leitar eg bakovervendt
for å finna vegen fram?
Jo, slumpen er ein nesten-venn,
som ei kvila på
flaskebotnen.
..
Sjølv om dei seier at
Valets kval er verste kval,
så heller kval enn – fugl.
Mens kval er krass og krevjer plass,
gjør lånte fjør meg ful.
Kjenn, nå dirrar tida i mi hand:
eg vel kval... når eg kan.
NB! Tekstane er kopibeskytta. Du kan ikkje nytte dei utan tilsagn - verken analogt eller digitalt.