Gnist

T: Kjell Inge Torgersen, M: Kjell Inge Torgersen + Aril Schøld.

Jo, eg er her som før,
i slitne, lånte fjør.
Det var slumpens lumske spel,
som tok meg hit eg trudde eg
skulle finna meg.

Nå sit eg her og døyr
med kloke og gjentar: “Høyr,
me veit nok kva er rett.
Me angrar berre bittelitt.”
Eg skulle gått,
gjort nakken bar,
gjort gut til kar,
mann til far.

T: Kjell Inge Torgersen, M: Aril Schøld.

Du sa du ville ha meg som eg var.
Du sa du kunne sjå meg som eg er.
Eg er ‘kje sikker om eg ser det sjølv,
men han du ser, han er vel meg?
Eg håper:

Får eg sjå deg i morgon,
eller aldri meir?
Gjør du glede av sorger
eller ventar fleir’?

Du sa eg var sur, men eg var ganske blid.
Du kalla meg mild, men yppa sjølv til strid.
Eg ville alt, og alt eg ville var
å vera den du meinte eg skulle vera.

T: Kjell Inge Torgersen, inspirert av ein engelsk tekst av Waade, M: Kjell Inge Torgersen.

Midt i livet slapp du mi hand.
Eg var ni då min bror blei ein mann.
Sterk og kravstor greip kulda klamt.
Folk snakka om sorg, hemmeleg sorg.

Kva er du, meir enn eit namn?
Eit namn som eg tok,
ei historiebok?
Alt du var som eg ikkje fann;
det er nå slik at for tida
er fortida di.

T: Kjell Inge Torgersen + Waade, M: Kjell Inge Torgersen med fødselshjelp av Aril Schøld.

Så ser eg føter dansa, men eg kjenner ingen beat.
Om talartunger brenn, så når det ingen varme hit.
Eg vil bli sveitt, men liknar meir eit lik.

Jo, eg ser peikefingeren din mot den laissez faire
som politikken putlar med, men alt eg ser er lufta der.
Me er nære, men i tankar langt ifrå.

T: Kjell Inge Torgersen, inspirert av ein engelsk tekst av Waade, M: Kjell Inge Torgersen.

Me gjør alltid alt me kan,
gjør magen stor og auga mett.
Me forlanger alle mann
at skitne vatn klarnar lett.
Me har sirkulert ein tannstikkar,
stukke hol i himmelkvelv,
bunde for ein fugleveng 
og skrive logg frå fjerne land
kvar kveld.

Gje, gje, gje meg ingenting,
eg krev ingenting
– bare
piknik i paradis,
piknik i paradiset.

T: Kjell Inge Torgersen, M: Aril Schøld.

Tapte slag.
Ingen av oss står.
Frå kvar vår skyttargrav
driv dunst av sorg og krav.

Midt i strid,
utan framtidstru,
står den underlege lengten der...

Din latter tindrar
– minner om dagar...
Eg skal jo verna deg
mot oss.

Eit sekund
ser eg glimt av dag.
Men så er kvila slutt;
me flerrar kvite flagg.

Fine smil
og høflegheit blir kvesst,
men kvasse ord er våpen flest.

Latter løyser knutar.
Din latter
...skin!

T: Kjell Inge Torgersen, M: Aril Schøld.

Lat meg sjå gnist i kveld,
logar i mjuke kar,
smaka på sakte ord,
sløva ei stram fornuft
som fór, som var.
Lat ein gnist få flamma opp i kveld.
Lat me ver’ alt me har.

For mellom oss
går finast’ tråd,
sydd hjartefast
så djupt som råd.
Djupt i ditt,
djupt i mitt,
hjartedjup,
hjartestup.

T/M: Kjell Inge Torgersen

Nå skal me samlast og le litt av dei som trur
på det folk seier, på livsløgn og folkepreik.
Og slik er leksa: Du skal læra sjølvdressur
og er du med oss, ver ikkje naiv og veik.

Å,
var eg naiv?
Eg vil ’kje ver’ naiv.
Men framleis trur eg på ord.
Ja, om folk lyger,
så veit dei nok at dei smyger.
Dei tar ‘kje feil: Eg er naiv.

T: Emil Skartveit (etterarbeida av K.I. Torgersen), M: Kjell Inge Torgersen + Aril Schøld.

Kvelden synge sangen om i går.
Kvelden synge ordå du har sådd.
Kvelden synge sangen om alt det goa som va.
Kvelden synge dagen e forbi.
Kvelden synge om minner å kvila i.
Kvelden synge sangen om alt som va ein gang –
om alt som va, om fotefar, om alle svar du ba om.

Dag blir natt – 
det som e, blir igjen.
Som du kom, står du tomhendt hen.
Ein vei å gå, det e 'kje lett å forstå
at ein dag ligge alt me har, bag.

T: Emil Skartveit + Kjell Inge Torgersen, M: Kjell Inge Torgersen + Aril Schøld.

Ingenting er lenger som det var.
Det som var heilt stille, er blitt opprørt hav.
Tunge, trøytte tankar, kjem så tett.
Dei som krev så mykje, vil ha stadig meir av meg,
og eg kjenner at eg – å, eg kjenner at eg er
så trøytt…

Fugl av fred,
ta meg med.
Fugl av fred
– heim til deg.

T: Kjell Inge Torgersen, M: Aril Schøld.

Og så var det du
som skulle målast, vegast, setjast til veggs.
Og så var det eg
som fekk jobben å gjør' deg avleggs.

Så eg følgjer deg,
du har bruer eg vil brenna med min eld.
Nei, eg er 'kje snill,
og min iver reint udødeleg.

Du er redd for å sjå
at spegelen seier klårt ifrå:
Den Nye Vinen pressar på
– og me er framifrå.

T: Kjell Inge Torgersen, M: Kjell Inge Torgersen + Aril Schøld

Han kan telja timar og minutt,
han kan selja sjela jamt og trutt
og pusha jubelbrus.

Høyr korleis det brusar i husa,
sjå korleis eit nettverk blir reisverk,
venner er forretning, alle
har ein kurs.

Men stilla, stilla,
ein sommarkveld
– eit hulrom i tid og ein venn.
Å finna ei stilla:
ubetaleleg / om me tør / uoppnåeleg?

Han kan gjera fleire ting samtidig,
det er beste måten å ver’ til.
Alle veit at arbeid adlar mannen.